زندان هم رقص را از من نگرفت، گفتگو با خانم فرزانه کابلی

مادر علی کوچولو سال‌ها پیش از این‌که برای مردم چهره‌ی بازیگر تلویزیون و تاتر باشد، بالرینی بود که برای رقصیدن زندگی می‌کرد.این روزها اگر کسی بخواهد ادعای دانستن رقص را داشته باشد حتما اشاره می‌کند شاگرد فرزانه کابلی بوده. زنی ۵۸ ساله که هرگز نمی‌توان زندگی‌اش را از رقصیدن جدا کرد.اوبا همه سختگیری اجتماعی به حرفه اش، کارش را می‌کند. هر از چندی برنامه‌ی حرکات موزونی اجرا می‌شود که گروه کابلی با نام «گروه حرکت» آن را شکل می‌دهند؛ یا در حاشیه و در لابه‌لای یک تاتر، یا به صورت مجزا و با نام «حرکات موزون». او رقص را آموزش می‌دهد؛ علی‌رغم هر شایعه‌ای و هر حرف و حدیثی .فرزانه کابلی، که تا پیش از انقلاب یکی از برترین بالرین‌های ایران بود، سال‌هاست که همچنان یکی از بهترین رقصنده‌ها و طراحان رقص‌های محلی در کشورمان محسوب می‌شود. آن‌قدر که حتا مراکز دولتی برای برگزاری مراسمی خاص، جایی برای گروه کابلی در نظر می‌گیرند تا شور و هیجان را روی صحنه بیاورد؛ البته نه با عنوان رقص.کابلی را با بازی در سریال «علی کوچولو» و فیلم‌هایی مثل «رنو تهران ۲۹»، «شیرک» و «در مسیر تندباد» و نمایش‌های زیادی می‌شناسیم که همیشه در کنار رقصندگی حفظ شده‌اند.نهمین روز از اردیبهشت ماه، روز جهانی رقص است. وقتی به این روز فکر می‌کنی، یکی از کسانی که به ذهن می‌آید اوست. کسی که با بازداشت و برخوردهای مختلف برای کنار گذاشتن رقص روبه‌رو شده اما همچنان در حال مبارزه است. خودش می‌گوید «شما یک چیزی می‌شنوید، نمی‌دانید این جنگ چقدر سخت است».او و همسرش، هادی مرزبان (کارگردان تاتر)، قصد ماندن در ایران را دارند. این را بارها و بارها تاکید می‌کند و می‌گوید می‌خواهد بجنگد تا دیگران بدانند رقص یک هنر است.

بیشتر در منبع: http://www.radiozamaneh.org/azadeh/2007/05/post_1.html