شعری از احمد شاملو

قناري گفت: کُره‌ي ما
کُره‌ي قفس‌ها با ميله‌هاي زرين و چينه‌دان چيني.

ماهي‌ي سُرخ ِ سفره‌ي ِ هفت‌سين‌اش به محيطي تعبير کرد
که هر بهار
متبلور مي‌شود.

کرکس گفت: سياره‌ي من
سياره‌ي بي‌هم‌تائي که در آن

مرگ
مائده مي‌آفريند.

کوسه گفت: زمين
سفره‌ي برکت‌خيز اقيانوس‌ها.

انسان سخني نگفت
تنها او بود که جامه به تن داشت
و آستين‌اش از اشک تر بود.