لاک پشت های ایرانی- شهروندان ایرانی

امروز براساس پیشنهاد اتفاقی یکی از همکاران، گزارشی از طولانی ترین مسافرتهای جانوران در جهان را خواندم

در جشنواره بیست و هفتم فیلم فجر نیز فیلمی به نام زادبوم به کارگردانی ابوالحسن داوودی به نمایش درآمد که در جریان داستان فیلم به زندگی
گونه ای از لاک پشت ها اشاره می کند که در خلیج فارس متولد می شوند و پس از تولد به دورترین نقاط دنیای آبی خود حرکت می کنند ولی زمان تخم گذاری مجددا به محل تولد خود بازمیگردند.

به یادم آمد که داستان مهاجرت ما ایرانیان و احساسی که بیشتر ما به مراجعت دوباره به موطن خود داریم عجیب شبیه لاک پشت های سرزمین مان است.

در این روزها می شنوم و می بینم کسانی که پس از سال ها دوری از وطن خواهان بازگشتند ، حتی کسانی که در گذشته آشکارا اعلام کرده بودند که به هیچ عنوان برنمی گردند.

این احساس را از نزدیک در سفر اخیرم به بخشی ازاروپا و معاشرت با تیپ های مختلف ایرانیان ساکن غرب دیدم ، ایرانیان برخلاف بسیاری از مردمان سرزمین های دیگر که در آنجا به سر می برند دلبستگی و علاقه وافری به رجعت دوباره به زادبوم خود دارند ولی افسوس که بسیاری از مردمان میهنمان به اجبار و ناخواسته غربت نشینند

و بسیاری شان امکان بازگشت آزاد را به ایران ندارند

چرا؟

این یکی از بی شمار سئوالاتی است که بی پاسخ مانده!

اکثر ایرانیانی که آنجا دیدم متخصص و دارای جایگاه درجه یک فرهنگی - علمی- پزشکی و . . . بودند.

شگفتا!!

لاک پشت ها امکان انتخاب و بازگشت دارند و ما ؟!!؟

این روزها به شدت احساس می کنم که بسیاری از ما در سرزمین مادری مان شهروند درجه دو و حتی درجه 3 هستیم!!

مجالی بهتر باز هم خواهم نوشت در توضیح این پرسش.