شعری ار هوشنگ ابتهاج

نشود فاش کسی، آنچه ميان من و توست

تا اشارات نظر، نامه رسان من و توست
گوش کن با لب خاموش سخن می گويم

پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
روزگاری شد و کس، مرد ره عشق نديد

حاليا چشم جهانی نگران من و توست
گرچه در خلوت راز دل ما، کس نرسيد

همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست
گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ارنه

ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست
اين همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت

گفت و گوئی و خيالی ز جهان من و توست
نقش ما گو ننگارند به ديباچه ی عقل

هرکجا نامه ی عشق است، نشان من و توست
سايه زاتشکده ی ماست، فروغ مه و مهر

وه از اين آتش روشن که به جان من و توست